ఆంధ్రభూమి దినపత్రికలో ప్రతి ఆదివారం ప్రచురితమవుతున్న కాలమ్
అన్నింటా ఆడపిల్లలు. సివిల్స్‌ టాపర్‌గా ఆడపిల్ల. ఇంటర్‌ ఫలితాలలో ఆడపిల్లల ముందంజ. ‘క్యాట్‌’లో ఆడపిల్లలు. ‘నీట్‌’లో ఆడపిల్లలు. ఎటు చూసినా ఆడపిల్లలే చదువుకు పోతున్నారు.
నాజూకయిన నగరాల్లో అత్యాచారాలు. ఎదిగీ ఎదగని పట్టణాల్లో లైంగిక హింసలు. ఒదిగీ ఒదగని పల్లెల్లో బలాత్కారాలు.
రెండూ వాస్తవాలే. వాటి మధ్య పొంతనేమీ లేదు.
మంచి వాళ్ళలో పిచ్చివాడిని గుర్తించినంత సులువు కాదు, పిచ్చివాళ్ళలో మంచి వాడిని గుర్తించటం. ఒక్కొక్క సారి పిచ్చాసుపత్రిలో వైద్యుణ్ణి పోల్చుకోవటం చాలా కష్టమవుతుంది. ఎందుకంటే పిచ్చివాళ్ళు కూడా తెల్ల కోట్లు వేసుకుని, మెడలో స్టెతస్కోపు వేసుకుని తిరగవచ్చు.
వెనకటికి పండిట్‌ నెహ్రూ కాబోలు ప్రధాన మంత్రిగా వున్నప్పుడు ఓ పిచ్చాసుపత్రిని సందర్శించారు. లోపలికి వెళ్ళగానే, ఒక వ్యక్తి నెహ్రూను మర్యాదగా పలకరించి, ‘పే పేరేమిటీ?’ అన్నాడు.
ఆచరించేటంత పెద్ద పనీ ఎవరో కానీ పెట్టుకోరు. సుఖమైనదీ, సులభమైనదీ, గౌరవప్రదమైనదీ మరో పని వుంది: ఆరాధించటం.
పెద్దవాళ్ళనీ, గొప్పవాళ్ళనీ తలచుకోవటమంటే- వాళ్ళ ఫోటోలకు దండ వెయ్యటమో, లేక వాళ్ళ విగ్రహాలను ప్రతిష్టించటమో, లేదా వాళ్ళ పేరు మీద ఎవరికన్నా అవార్డు లివ్వటమో. ఇదంతా ఆరాధనా కార్యక్రమమే.
మన జేబుల్లో చేతులు పెట్టేవాళ్ళంతా జేబుదొంగలు కారు. వాళ్ళల్లో ఆప్తులుండవచ్చు, ఆత్మీయులు వుండవచ్చు. పిల్లలూ వుండవచ్చు,ప్రియురాళ్ళూ వుండవచ్చు.
‘నీ జేబులో ఎంత వున్నాయి?’
తన మృదువయిన చేయిని తన ప్రియుడి జేబులో పెడుతూ అడిగింది ఓ అమ్మాయి.
‘చెయ్యి పెట్టేసావ్‌ కదా! నువ్వే చూస్కో’
అన్నాడు ప్రియుడు. అంతకు మించి ఏ ప్రియుడు మాత్రం ఏమనగలడు లెండి?
అక్కడికి అందరూ వెలుతురు మీదే బతికేస్తున్నట్టు, చీకటిని తెగ తిట్టిపోస్తున్నారు.
సమాజంలో చీకటిని కోరుకునే వారే లేరా? కరెంటు లేక పోతేనో, బల్బు వెలక్క పోతేనో జీవితంలో ఎంతో కోల్పోయినట్లు అందరూ ఫీలయిపోతున్నారు.
జనం ఖర్చుతో వీధిలైట్లు పెట్టిస్తారా? కాలనీకి వెళ్ళే కార్నర్‌లోనో, సిటీబస్సు స్టాండుకు దగ్గరగానో, పార్కు సమీపంలోనో వున్న లైట్లు పెట్టించిన రెండో రోజే పోతాయి.
సినిమాలే కాదు, రాజకీయాలు కూడా సెంటిమెంటు మీద ఆడేస్తాయి. తెలుగుప్రేక్షకుడి దృష్టిలో సెంటిమెంటు అంటే మరేమీ కాదు, ఏడుపు. అవును ఉత్త ఏడుపే.
ఎంత చెట్టుకు అంత గాలి లాగా, ఎంత డబ్బుకు అంత ఏడుపు. అదే హైదరాబాద్‌. ముఫ్పయి రూపాయిల పెట్టి ఆర్టీసీ క్రాస్‌రోడ్స్‌ లో వున్న సినిమాలోనూ ఏడ్వవచ్చు. నూటయాభయి రూపాయిలు పెట్టి మల్లీప్లెక్స్‌ థియేటర్‌లోనూ ఏడ్వవచ్చు. కాళ్ళు ముడుచుకుని. ముందుకుర్చీల్లో కూర్చున్న తలల మధ్యనుంచి చూస్తూ ఏడ్వవచ్చు. వెల్లికిలా చేరపడి, కాళ్ళుతన్ని పెట్టి ‘రిక్లయినర్‌’ ఏడ్పూ ఏడ్వవచ్చు.
‘పచ్చనోట్లిచ్చి పంచమన్నారు కదా- అని పంచేశాను. వోటేస్తారో లేదో?’
ఇది వోటరు మీద బ్రోకరుకు కలిగే అవిశ్వాసం.
‘వార్డుకు పదిలక్షలని…మొత్తం కోటి నొక్కేశాడు. వోటుకు వందయినా ఇచ్చాడోలేదో..?’
బ్రోకరు మీద అభ్యర్ధికి కలిగే అవిశ్వాసం.
‘టిక్కెట్టుకు పదికోట్లన్నానని, లెక్కెట్టుకుని పదీ ఇచ్చేసి ఎమ్మెల్యే టిక్కెట్టు పట్టుకు పోయాడు. ప్రచారానికీ, పంపిణీకి ఖర్చు పెడతాడో లేడో..?’
అభ్యర్ధి మీద నాయకుడికి కలిగే అవిశ్వాసం.
నటించటమంటే మరేమీ కాదు, నమ్మించెయ్యటమే.
తానే కృష్డుణ్ణని నమ్మించేశారు ఎన్టీఆర్‌ ఆరోజుల్లో. ఎంతటి ఎన్టీఆర్‌కయినా మిత్రులూ, అభిమానులతో పాటు శత్రువులు కూడా వుంటారు కదా! వాళ్ళల్లో భక్తులు కూడా వుండే వుంటారు. వారికష్టం ఎంతటిదో ఊహించుకోండి. కళ్ళు మూసుకుని కృష్ణుణ్ణి ఊహించుకుంటే ఎన్టీఆర్‌ వచ్చేస్తుంటాడు. మరి ఎన్టీఆరే కళ్ళు మూసుకుని కృష్ణుణ్ణి తలచుకుంటే, ఆయనకు ఏ రూపం కనపడేదో..?! ఆది ఆయన గొడవ. వదిలేద్దాం.
ప్రేమ చౌక- అని చెప్పిందెవరూ..? అదెప్పుడూ ప్రియమైనదే. అనగా ఖరీదయినదే.
కాకుంటే ఇప్పుడు ప్రియాతిప్రియమయి పోయింది.
‘నేను అజ్ఞాతంలోకి వెళ్ళిపోదామనుకుంటున్నాను.’ అన్నాడు దేవ్‌.
‘అదేమిటీ? నువ్వు ఉగ్రవాదివా?’ఉలిక్కి పడ్డాడు అతడి మిత్రుడు యమ.
బంగారం బంగారమే. కొనుక్కొచ్చినా, కొట్టుకొచ్చినా.
బంగారాన్ని కొరుక్కుని తినలేం. కానీ, అది వుంటే దేన్నయినా కొనగలం.
అందుకే, బంగారం కోసం జరిగినన్ని నేరాలు, మరి దేని కోసమూ జరగవు.
‘మెరిసెడిది యెల్ల మేలిమి కాదు’ అన్న జ్ఞానం కొనుక్కొచ్చే వాడికి ఉండొచ్చు. ఉండక పోవచ్చు.
కానీ కొట్టుకొచ్చే వాడికి మాత్రం వుండి తీరాలి.
మెడలో గొలుసులు కొట్టేసేవాడికి ఈ జ్ఞానమే లేక పోతే, ఎంత శ్రమ
వృధాఅవుతుంది?
ఒక ఐడియా కాదు,
చిన్న పొగడ్త మీ జీవితాన్నే ఆర్పేస్తుంది.
ఓ సగటు పిల్ల- పెద్ద అందగత్తె కాదు, పెద్ద చదువరీకాదు- పడి పోయింది. ప్రేమలో కాదు. పొగడ్తలో.
ఆమె అసలే. ‘టిప్పు’లాడి. నలభయి రూపాయిల కాఫీ తాగి, అరవయి రూపాయిలు ‘టిప్పి’స్తుంది. కారణం ఎవరో చూస్తారని కాదు. ‘మీరు దేవత మేడమ్‌’ అన్న ఒక్క మాట కోసం.
ఇది చూసిన ఓ ‘మనీ’హరుడు (అసలు పేరు మనోహరుడు లెండి) ఆమెను సులభవాయిదాల్లో పొగడుదామని నిర్ణయించేసుకున్నాడు. ఏముంది? మూడు రోజలు వెంటపడ్డాడు.
అవునూ, కాదూ- మధ్యకూడా అనేక సమాధానాలుంటాయి.
అనుమానం వుంటే, ఒక్క సారి ‘అఖిల పక్షం’ పెట్టి చూడవచ్చు.
రాజకీయం మొత్తం- ఈ రెండూ కాకుండా, రెంటికి మధ్యే ఇరుక్కుని వుంటుందని తేలిపోయింది.
తెలంగాణా కావాలా? అంటే, అవునూ అని చెప్పిందెవరూ?
ప్రశ్న అడిగిన పెద్దమనిషినే- ‘మా సంగతి సరే, మరి నువ్వేమంటావ్‌?’ అని పీక పట్టుకున్నారు.
‘అ…అ…అవుదు’ అని కాస్సేపూ, ‘కా… కా…కావును’ అని కాస్సేపూ అని అన్నారు.
తెలిసింది, తెలియనట్లూ
తేల్చేసింది తేల్చనట్లూ
నాన్చేసింది నాన్చనట్లూ
చెప్పటాన్ని ఏమంటారో తెలుసా? మేధోమథనం.
అన్ని పార్టీల్లోనూ కుమ్ములాటలుంటాయి.కాస్త మర్యాదగా చెప్పాలంటే అంత:కలహాలుంటాయి. ఎక్కువ మర్యాదగా చెప్పాలంటే అంతర్గత ప్రజాస్వామ్యం వుంటుంది.
‘రావద్దు ఆలస్యంగా.
పోవద్దు ఒంటరిగా.’
‘ఎందుకనీ..?’
‘బయిట మనుషులు తిరగుతున్నారు.’
‘ఎంత మంది వుంటారేమిటి..?’
‘మన జనాభాలో సగానికి పైగా.’
‘వారిలో అందరూ ప్రమాదకరమేనా?’
‘కాదు. కొందరే.’
‘గుర్తుపట్టటమెలా?’
‘వాళ్ళ చేతులుండవు.’
‘అంగ వికలురా?’
‘కాదు.వాళ్ళకి నాలుగూ కాళ్ళే.’
బధ్ధకించవచ్చు, మరచి పోవచ్చు-
దగ్గర బంధువుల ఇంట్లో పెళ్ళికి వెళ్ళక పోవచ్చు. ఎడమ కాలి చీలమండ కింద ఎయిర్‌ ఫ్రాక్చర్‌ అయిందనో, కుడి వైపున జ్ఞానదంతం నొప్పిపెట్టి దంత వైద్యుడి దగ్గర కువెళ్ళితే, అతడి అజ్ఞానం కొద్దీ దాని పక్క పన్ను పీకినంత పనిచేశాడనో చెప్పవచ్చు.( చెప్పే కథల్లో డీటైల్స్‌ ఎక్కువ వుంటే తొందరగా నమ్ముతారు లెండి.)
కానీ ఎవరయినా తన పెళ్ళికి తాను హాజరు కావటం బధ్ధకిస్తే , పోనీ మరచి పోతే ఏమవుతుంది?
దూకుడు!
ఒక సినిమా కాదు, ఒక ఆట. ఊపిరి బిగబట్టి చూడాల్సిన రాజకీయ క్రీడ. ఇది హై జంపూ కాదు, లాంగ్‌ జంపూ కాదు. ‘లో’ జంపు.
ఈ జంపులో ఎగరటం వుండదు. కేవలం పడటమే.
పడేటప్పుడు జాగ్రత్తగా పడాలి. లాభదాయకంగా పడాలి. క్షేమదాయకంగా పడాలి. ప్రయాణిస్తున్న పార్టీ ఫ్లయిట్‌ లాంటిదయితే, పారాచ్యూట్‌ కట్టుకుని పడాలి; పడవలాంటిదయితే ట్యూబ్‌ కట్టుకుని పడాలి.
పడితే నిజంగా హైహీల్స్‌ చెప్పులతో నడిచే హీరోయన్‌ పడ్డట్టు, సరాసరి హీరో గుండెల మీద పడాలి.
ఒంటి చేతి చప్పట్లూ, ఒంటి శరీరపు కౌగలింతలూ, ఒంటెద్దు నాగళ్ళూ… ఉంటాయా? అని అడగ కూడదు. ఉంటాయి. ఏక సభ్య సంఘంలో చర్చల్లాగా…!
ఉన్నదే ఒకే ఒక సభ్యుడు కదా! ఎలా చర్చిస్తాడూ- అన్న అనుమానం వస్తుంది. తనలో తాను చర్చిస్తాడు. ఏం? తప్పా! ఆ మాటకొస్తే గొప్ప గొప్ప వాళ్ళంతా ఈ తరహా చర్చలే చేస్తారు. అసలు గొప్ప వారంటేనే ఒంటరి వారు.
విత్తు ముందా? చెట్టు ముందా?
వేళాకోళం కాక పోతే, ఇలాంటివి కూడా ప్రశ్నలేనా?
‘వ్యసాయం ముందా? చావు ముందా?’ అన్నట్లు లేదూ..!?
కానీ ఒకప్పుడవి చిక్కు ప్రశ్నలే.
పూర్వం విత్తనాలు కూడా చెట్టుకు కాసేవి లెండి..! ఆ తర్వాత మార్కెట్లోంచి ఓ బూచాడొచ్చి- ‘అమ్మా, ఆశ! విత్తనాలు అలా బేవార్సుగా చెట్టునుంచి కొట్టేయటమే..!’
ఒక్క ముక్కలో చెప్పాలి.
రెండో మాట వినే స్థితి లేదెవ్వరికీ. అది సినిమా కావచ్చు. రాజకీయం కావచ్చు.
తెలంగాణ వెళ్ళితే ఒక్కటే ముక్క: ప్రత్యేక రాష్ట్రం.
సీమాంధ్ర వెళ్ళితే కూడా ఒక్కటే ముక్క: ఓదార్పు.
దేహానికి ఎన్నిరోగాలున్నా ఔషధం ఒక్కటే వుండాలి. ఇంకా చెప్పాలంటే ఒక్కటే గుళిక. అదే సర్వరోగ నివారిణి.
కూర్చుంటే బాబా.
నడిస్తే నేత.
పరుగెడితే పోలీసు.
తేలిపోయాయి. ఎవరికెలాంటి అర్హతలుండాలో మనప్రజాస్వామ్యం తేల్చేసింది.
అన్నీ శారీరకమైనవే. మానసికమైన, బౌధ్ధిక మైన అర్హతలతో పెద్ద పనే లేకుండా పోయింది. ఈ పోస్టుల్లో, ఏ పోస్టు కావాలన్నా, పెద్దగా చదవాల్సిన పనిలేదని నిర్ధారణ అయిపోయింది.