మొదటి సారి పెళ్ళి చేసుకుంటున్నాను. మీరు తప్పకుండా రావాలి’ అని పిలిచిన వాడు-నిజంగా కాలజ్ఞాని. పెళ్ళనేది జీవితంలో ఒక్క సారే జరుగుతుందనుకునే అమాయకుడు కాడు అతను. విడాకులు ఇచ్చే చాకచక్యముండాలనే కానీ, ఎన్ని సార్లయినా మూడేసి ‘జారు’ ముడులు వేయవచ్చు. జన్మకో శివరాత్రి వుంటే వుండొచ్చు కానీ, ఇంత బతుక్కీ ఒకే ఒక్క తొలి రాత్రా? ఇలా ఆలోచించే నిత్య పెళ్ళికొడుకులున్న ఇంట ఎప్పుడూ పచ్చతోరణాలే.
(దారం తెగినంత సులువుగా అనుబంధాలు తెగిపోతున్నాయి. తల్లీబిడ్డలూ, అన్నదమ్ములు, భార్యాభర్తలు ఎక్కడికక్కడ విడివిడిగా పడివున్నారు. అశోకుణ్ణి మార్చేసిన యుధ్ధరంగం కన్నా బీభత్సంగా వుంది. మనిషి మీద మార్కెట్ గెలుపు. ఓడిన మనిషి కూడా గెలిచినట్టు సంబరం. ఎవరికి ఎవరూ ఏమీ కానీ చోట ఏమని వెతుకుతా..?)
(ఏదీ గొప్ప కాదు. ఏదీ వింత కాదు. అలవాటయితే అన్నీ పాతవే. అసలు అలవాటే పాతదనం. పేదరికమూ భరించగా భరించగా పాతపడిపోతుంది. వాడెవడో వీపున కొరడా తీసుకుని కొట్టుకుంటాడు- పిడికెడు మెతుకుల కోసం. వాడికి దెబ్బలు పాతపడిపోయి వుంటాయి. సన్మానాలంత పురాతనమయిపోయి వుంటాయి. కానీ వాడిని కన్నతల్లికి మాత్రం ప్రతీ దెబ్బాకొత్తదే.)
తెల్లని కాన్వాసు మీద, పచ్చని రంగులో ముంచిన కుంచెతో, అలా దురుసుగా ఇటునుంచి అటు రాసి చూడండి. ఏదో ఒక రూపం. అనుకోకుండా వచ్చిన రూపం అనుకుంటాం కదా. కానీ, ఎక్కడో, ఎప్పుడో, ఆ రూపాన్ని స్వప్నించే వుంటాం. మనకు తెలియకుండా మనముందు సాక్షాత్కరించేదే కళయినా, కవిత్వమయినా.