(ఇప్పటికిప్పడే, ఎప్పటికప్పుడే బతికేదే బతుకు. ఈ రహస్యం కవికి తెలుసు, కళకారుడికి తెలుసు, పసిపాపకు తెలుసు. క్షణంలోనే, తక్షణంలోనే అంతా వుంది. శాశ్వతత్వమంటూ ఏమీ వుండదు. మనం బతికేసిన క్షణాలనే రేపటి తరం గొప్పచారిత్రక ఘట్టాలుగా కీర్తిస్తుంది. అది మనకనవసరం. మనం లేనప్పటి మన ఘనకీర్తి తో మనకు పనిలేదు. ఈ క్షణం మీద నేను తువ్వాలు వేస్తున్నాను. ఇది నాది. ఈ క్షణం కోసం కావాలంటే ఒక యుగం పాటు యుధ్ధం చేయగలను.)
(దారం తెగినంత సులువుగా అనుబంధాలు తెగిపోతున్నాయి. తల్లీబిడ్డలూ, అన్నదమ్ములు, భార్యాభర్తలు ఎక్కడికక్కడ విడివిడిగా పడివున్నారు. అశోకుణ్ణి మార్చేసిన యుధ్ధరంగం కన్నా బీభత్సంగా వుంది. మనిషి మీద మార్కెట్ గెలుపు. ఓడిన మనిషి కూడా గెలిచినట్టు సంబరం. ఎవరికి ఎవరూ ఏమీ కానీ చోట ఏమని వెతుకుతా..?)
(విడివిడిగా వుంటే చుక్కలే.కలిపితేనే కదా ముగ్గు? చెల్లాచెదురుగా వుంటే ఉత్త పదాలే?కలిపితేనే కదా వాక్యం? ఎడమ ఎడమగా వుంటే ఏకాకులమే. కలివిడిగా వుంటేనే కదా సమూహం? అందమయినా,ఆనందమయినా వుండేది కలయకలోనే. నన్నునిన్నుతో హెచ్చవేస్తేనే కదా- అనుబంధమయినా, పెనుబంధమయినా…)