కంటి కింది బతుకు

దిగులు. ఎక్కడినుంచో రాదు. నానుంచే. నాకు నచ్చని నానుంచే. జీవించాల్సిన నేను నటించానన్న చికాకు. నాదయిన జీవితంలో నాది కాని భావన. అసహ్యం.ఈ చికాకులే చిక్కబడితే దిగులు. నన్ను నేను కుదుపు కుంటాను. అయినా దిగులు వీడిపోదే..!? యుధ్ధం.. నా మీద నేను చేసుకునే మహోద్రిక్త సంగ్రామం. నటించే నా మీద, జీవించే నేను చేసే సమరం. గెలుస్తాను. నటన ఓడిపోతుంది. అప్పుడు నిద్దురొచ్చి ముద్దు పెడుతుంది.

శోకం అంటేనే వెంటాడే పాతబాకీ

దానిని రద్దు చేసేది

నిద్దుర ఒక్కటే

నేటి దిగులు

రేపటికి పాకకుండా కత్తిరించేది

కునుకు ఒక్కటే

అలా పవళించి

ఇలా లేచామనుకుంటాం.

కాని రాత్రికి విత్తనంలా పగిలి

ఉదయానికి మొలకెత్తుతాం.

కొత్త జీవితం పుట్టేది-

కనురెప్పల కిందే!

-సతీష్‌ చందర్‌
(ఆంధ్రప్రభ దినపత్రికలో ప్రచురితం)