Category: Poetry (కవితలు)

స్వప్నాంతరం

October 10, 2011 • 4 Comments

జీవితానికి ముసుగు తత్త్వవేత్తకూ నచ్చదు. కవికీ నచ్చదు.తత్త్వవేత్త మొత్తం ఆ ముసుగు తీసి వేస్తాడు.కవి కూడా అదే పని చేస్తాడు. కానీ భావుకతతో మేలి ముసుగు వేస్తాడు.పొద్దున్నే పొడుచుకొచ్చే సూర్యుడి కి మబ్బులు అడ్డొస్తే ఊరుకోడు. కానీ,తాను మాత్రం పల్చని మంచుతెర మాటునుంచి చూస్తానంటాడు.సౌందర్యం గొప్పది కదా..

వెన్నెల ముద్ద

October 9, 2011 • 6 Comments

ఒకరి కన్నీళ్ళు ఒకరు తుడుస్తున్నప్పడు చూశారా? గొప్ప్ర సన్నివేశం కదూ.వాన వెలిశాక హరివిల్లు విరిసినట్లుంటుంది. ఈ హరివిల్లేమో, ఈ కొండ నుంచి ఆ కొండకు విస్తరించినట్లువుంటుందా! ఓదార్పు కూడా అంతే, ఈ గుండెనుంచి ఆ గుండెవరకూ …హరివిల్లు వెళ్ళిపోతుంది. ఆ చిత్రం మనసులో నిలిచిపోతుంది.ఇలాంటిదే ఒక పదచిత్రం ’వెన్నెల ముద్ద’..

మెట్ల వేదాంతం

October 8, 2011 • 1 Comment

ఆమె నా ముందే వుంది. కానీ ఏం లాభం? రెప్పవేయదు.పెదవులు విరవదు. మెడ కూడా తిప్పదు. కదిలితేనే కదా, చెలి జాడ? పాకటం, నడవటం, ఎగరటం, దూకటం- అన్నీ కదలికలే. ఎటు నుంచి ఎటన్నది తర్వాత విషయం.చలనమే జీవితం. చలనమే కవిత్వం.

సజల నేత్రి

October 7, 2011 • 2 Comments

అటూ, ఇటూ, ఎటో చూస్తూ వుంటూంటాం. కన్ను దేని మీదయినా పడవచ్చు. అది గడ్డిపరక కావచ్చు. గగనమూ కావచ్చు. మనల్ని అందులో చూసుకుంటాం. కాదు.. కాదు.. దానిని మనలా మార్చుకుంటాం. అందుకోసం ఉత్తినే నోటికొచ్చిన నాలుగు మాటల్ని వాడుకుంటాం. పాపం! పిచ్చి మాటలు! వాటికి తెలియకుండా అవి కవిత్వమయి కూర్చుంటాయి.

ఆమె పేరు ప్రకృతి

October 6, 2011 • 1 Comment

తెల్లని కాన్వాసు మీద, పచ్చని రంగులో ముంచిన కుంచెతో, అలా దురుసుగా ఇటునుంచి అటు రాసి చూడండి. ఏదో ఒక రూపం. అనుకోకుండా వచ్చిన రూపం అనుకుంటాం కదా. కానీ, ఎక్కడో, ఎప్పుడో, ఆ రూపాన్ని స్వప్నించే వుంటాం. మనకు తెలియకుండా మనముందు సాక్షాత్కరించేదే కళయినా, కవిత్వమయినా.

రెండు గీతల నడుమ…!

October 5, 2011 • 1 Comment

అప్పుడే నవ్వుతాం. అంతలోనే ఏడుస్తాం.ఎంత బావుంటుంది. కానీ ఇలా ఎప్పుడుంటాం. చిన్నప్పుడే. పెద్దయ్యాక, ఏదీ పెద్ధగా చెయ్యం. పెదవులు పెద్దగా కదప కుండా నవ్వాలని, కళ్ళు పెద్దగా తడవకుండా ఏడ్వాలనీ ప్రయత్నిస్తాం.కడకు నవ్వని,ఏడ్వని నాగరీకులంగా మారిపోతాం. గాంభీర్యం అంతటా వచనంలా ఆక్రమించుకుంటుంది. కడకు జీవితంలోంచి ముఖ్యమయినది ఒకటి ఎగిరిపోతుంది. ఏమిటది

మహావృక్షం

October 4, 2011 • 4 Comments

బాగా ఉక్కబోస్తున్నప్పుడు, అలా కిటికీ లోంచి మెత్తని గాలి ముఖాన్నితాకి వెళ్ళిపోతుందే, అలా ఏదో ఒక భావన మనసుని తాకి వెళ్ళి పోతుంది. కాస్సేపు కూడా నిలవదు. దానిని పట్టుకోలేను. విడవ లేను. అనుభవించటం తప్ప వేరే ఏమీ చేయలేను. అదుగో అలాంటి భావనలే ఇలా ’పదచిత్రాలు’ అయ్యాయి. పొందింది, పొందినట్లు పొందుపరిచాను. నేను కొన్ని దినపత్రికలకు సంపాదకుడిగా వున్నప్పడు, ఎడతెరపిలేని రాజకీయ వార్తలూ, విశ్లేషణలూ, సంపాదకీయాల మధ్య, ఈ ఊహలే నన్ను సేద తీర్చేవి. ముందు‘మహావృక్షం’తో మొదలు పెడదాం.