పేరు విక్టర్‌. కానీ పరాజితుడు. రోజీవాళ్ళ పేటే అతడిది కూడా. పదోతరగతి తప్పి పేటలో వుండిపోయాడు. ఆ తర్వాత మూడేళ్ళకు బయిటపడి, హాస్టల్‌ తర్వాత హాస్టల్‌ మారుతూ యూనివర్శిటీ హాస్టల్లో సెటిలయ్యాడు. డిగ్రీ తర్వాత డిగ్రీ చేసుకుంటూ, ఉచిత భోజన, వసతులను కష్టపడి సాధించి, గ్రూప్‌ వన్‌ నుంచి కానిస్టేబుల్‌ వరకూ నిర్వహించే సమస్త పోటీ పరీక్షలకూ కూర్చునేవాడు. అలా అతడికి నలభయ్యేళ్ళు నిండిపోయాయి.
కోరిక కలిగితే తీర్చుకోవచ్చు. ఆకలి వేస్తే తినవచ్చు.కానీ, సమస్య అది కాదు. తినాలి. ఆకలి వెయ్యటం లేదు. ఆకలి కలిగించుకోవాలి. ఇష్టమైన తిండే. ఆకలి లేకుండా ఎలా తినేదీ.?ప్రేమ కలిగించుకోవాలి. అవును. ప్రియుడి మీదే. అప్పుడు కదా, ఊపిరాడకుండా కావలించుకోవటమో, లేక మీదపడి ముద్దు పెట్టుకోవటమో, భుజం మీద వాలి భోరున ఏడ్చుకోవటమో చేసేదీ..!పద్దెనిమిదేళ్ళు. అంటే…
నిద్రపోతేనే కదా…కల వచ్చేదీ! మళ్ళీ ఆకలలో నిద్రపోతే…!?ఒక్కొక్కప్పుడు అలాగే జరుగుతుంది. ఇలలో చేసిన అన్ని పనులూ, కలలో కూడా చేస్తాం కదా! ఎవరినో కౌగలించుకున్నట్లూ, ముద్దు పెట్టినట్లూ , సుఖం పొందినట్లూ మాత్రమే కాదు…పరుగెత్తినట్లూ, అలసి పోయినట్లూ, నిద్రపోయినట్లూ కలవస్తుంది.మొద్దు నిద్ర. నిద్రలోని నిద్ర. కలలోని నిద్ర. మెలకువ వస్తే బాగుణ్ణు. గింజుకుంటున్నాడు. కళ్ళు తెరవలేక…
ఎగిరిపడ్డాను. మెలకువ వచ్చింది.
ఒక జీవితంలోంచి, మరొకజీవితంలోకి మారినట్లు ఒక కుదుపు. కానీ, ప్రయాణిస్తున్నది అదే బస్సు.
కళ్ళు తెరిచేటప్పటికి ఇద్దరు ఆడపిల్లలు- ఆగుతున్న బస్సు లోనికి వస్తూ.
క్షణం క్రితం చెదిరిన నా కలలోని ఆడపిల్లలే. ఒకరు నలుపు. ఇంకొకరు తెలుపు
నల్లని అమ్మాయి పగలబడి నవ్వింది. విన్నాను
తెల్లని అమ్మాయి మెత్తగా నవ్వింది. చూశాను.
ఎప్పుడూ అంతే. శబ్దాన్ని వినివదిలేస్తాం. నిశ్శబ్దాన్ని మాత్రం చూస్తూ వుంటాం.
పరమహంస చచ్చిపోయాడు.
కానిస్టేబుల్‌ పరమహంస దీనాతి దీనంగా, ఘోరాతి ఘోరంగా, హీనాతి హీనంగా పోయాడు.
అత్యంత చౌకబారుగా, అడుక్కునే వాడి చేతిలో అర్థరాత్రి అసువులు బాపాడు.
ఫుట్‌ పాత్‌ మీద ఆడ్డంగా బోర్లాపడివుంది శవం.
టాటాసుమో ఇంకా ఆగకుండానే దూకి వచ్చాడు డీసీపీ తాండవ్‌. గౌరవసూచకంగా తన ‘టోపీ’
తియ్యబోయాడు.
దాని మీద వున్న మూడు సింహాలూ గర్జించటం మాని, ముక్తకంఠంతో ‘మ్యావ’్‌ మన్నట్లు
అనిపించింది