(ఏదీ గొప్ప కాదు. ఏదీ వింత కాదు. అలవాటయితే అన్నీ పాతవే. అసలు అలవాటే పాతదనం. పేదరికమూ భరించగా భరించగా పాతపడిపోతుంది. వాడెవడో వీపున కొరడా తీసుకుని కొట్టుకుంటాడు- పిడికెడు మెతుకుల కోసం. వాడికి దెబ్బలు పాతపడిపోయి వుంటాయి. సన్మానాలంత పురాతనమయిపోయి వుంటాయి. కానీ వాడిని కన్నతల్లికి మాత్రం ప్రతీ దెబ్బాకొత్తదే.)
తెలివి తక్కువ వాళ్ళ గురించిన బాధేం లేదు.
దిగులంతా ‘తెలుగు తక్కువ’ వాళ్ళ గురించే.
తక్కువయిన వాళ్ళు తక్కువయినట్లు వుంటారా? ఎక్కువ మాట్లాడతారు. అక్కడితో కూడా అగరు. తెలుగును ఉద్ధరించే సాహసానికి కూడా ఒడిగడతారు.
ఈ ఉధ్ధారకులు అన్ని రంగాల్లోనూ వుంటారు. ప్రసార మాధ్యమాల్లోనూ, విద్యాలయాల్లోనూ కాస్త ఎక్కువగా వున్నట్లు అనిపిస్తారు.అందుకు కారణం వారి గొంతులు పెద్దవని కాదు కానీ, వారి ముందు అమర్చిన మైకులు పెద్దవి.
కంటి సూరట్టుకు జారతాంది
సితుక్కు సితుక్కు నీటి సుక్క…!
గుండెను చెమ్మ చేసి వెళ్ళి పోయాడు-జాలాది. చూడటానికి రైతులాగా, మాట్లాడటానికి మిత్రుడిలాగా, హత్తుకోవటానికి బంధువులాగే అనిపించే జాలాది-వినటానికి మాత్రం పసిపాపలాగా అనిపించేవాడు.
అనుకుంటాం కానీ,మనసును కూడా పెట్టుకుని వెళ్ళటం-అంటే పసిపిల్లాడిని వెంటతీసుకుని వెళ్ళటమే.ప్రతి చిన్న వస్తువూ వాడికి వింతే. పువ్వు పూసేయటమూ, కోకిల కూసేయటమూ, పండు రాలిపడటమూ- ఏది చూసినా అక్కడ ఆగిపోతుంటాడు. మనల్ని ఆపేస్తాడు. మనసూ అంతే. ఎక్కడ పడితే అక్కడ తాను పడిపోతుంది.మనల్ని పడేస్తుంది.
Hey Ram! Gandhi Was assassinated!
Jai Sree Ram! Babri was demolished!
Ram Sena!Prashant Bhushan was attacked!
The attackers in all the three incidents were invariably the devotees of Rama.
(విడివిడిగా వుంటే చుక్కలే.కలిపితేనే కదా ముగ్గు? చెల్లాచెదురుగా వుంటే ఉత్త పదాలే?కలిపితేనే కదా వాక్యం? ఎడమ ఎడమగా వుంటే ఏకాకులమే. కలివిడిగా వుంటేనే కదా సమూహం? అందమయినా,ఆనందమయినా వుండేది కలయకలోనే. నన్నునిన్నుతో హెచ్చవేస్తేనే కదా- అనుబంధమయినా, పెనుబంధమయినా…)
రోజూ చూసేవే, కానీ చూడనట్లు చూడాలనిపిస్తుంది.ఎరిగిన దారే.ఎరగనట్లుగా వెతుక్కోవాలనిపిస్తుంది. అప్పుడే అంతా వింత వింతగా, కొత్త, కొత్తగా… వుంటుంది. లేకపోతే, బతికిన బతుకే తిరిగి తిరిగి బతకుతున్నట్లుంటుంది.
జీవితానికి ముసుగు తత్త్వవేత్తకూ నచ్చదు. కవికీ నచ్చదు.తత్త్వవేత్త మొత్తం ఆ ముసుగు తీసి వేస్తాడు.కవి కూడా అదే పని చేస్తాడు. కానీ భావుకతతో మేలి ముసుగు వేస్తాడు.పొద్దున్నే పొడుచుకొచ్చే సూర్యుడి కి మబ్బులు అడ్డొస్తే ఊరుకోడు. కానీ,తాను మాత్రం పల్చని మంచుతెర మాటునుంచి చూస్తానంటాడు.సౌందర్యం గొప్పది కదా..
ఒకరి కన్నీళ్ళు ఒకరు తుడుస్తున్నప్పడు చూశారా? గొప్ప్ర సన్నివేశం కదూ.వాన వెలిశాక హరివిల్లు విరిసినట్లుంటుంది. ఈ హరివిల్లేమో, ఈ కొండ నుంచి ఆ కొండకు విస్తరించినట్లువుంటుందా! ఓదార్పు కూడా అంతే, ఈ గుండెనుంచి ఆ గుండెవరకూ …హరివిల్లు వెళ్ళిపోతుంది. ఆ చిత్రం మనసులో నిలిచిపోతుంది.ఇలాంటిదే ఒక పదచిత్రం ’వెన్నెల ముద్ద’..
అలవాటయిత ఆముదం కూడా ఆపిల్ జ్యూస్ లాగే వుంటుంది. ఆండాళ్ళమ్మ మొగుడు రాత్రి రోజూ తాగి వస్తాడు. అలవాటయిపోయంది. మొగుడిక్కాదు, ఆండాళ్ళమ్మకు. అతడు తాగి రాగానే అడ్డమయిన బూతులూ తిటే్స్తాడు. వీలుంటే నాలుగు ఉతుకుతాడు. పెట్టిన అన్నం మెక్కేస్తాడు. ఆ తర్వాత భోరుమని ఏడ్చేస్తాడు.’నిన్ను ఎన్ని మాటలు అన్నానో ఆండాళ్ళూ…’ అని పసికూనలా గారాబాలు పోతాడు. ఈ మొత్తం తంతుకు ఆమె అలవాటు పడిపోయింది. ఎప్పుడయినా అతడు తాగి రాలేదో..,ఆండాళ్ళమ్మకు నచ్చదు.
ఆమె నా ముందే వుంది. కానీ ఏం లాభం? రెప్పవేయదు.పెదవులు విరవదు. మెడ కూడా తిప్పదు. కదిలితేనే కదా, చెలి జాడ? పాకటం, నడవటం, ఎగరటం, దూకటం- అన్నీ కదలికలే. ఎటు నుంచి ఎటన్నది తర్వాత విషయం.చలనమే జీవితం. చలనమే కవిత్వం.
While reading these lines from Steve Jobs famous speech delivered at Stanford University (in 2006) I was reminiscent of an essay (Three Days to See) written by Helen Keller, a blind author and a legend of her time.
She had discovered a ‘rule’ instead of a ‘tool’ to define life by adding philosophy to death: ‘Sometimes I have thought it would be an excellent rule to live each day as if we should die tomorrow. Such an attitude would emphasize sharply the values of life.’